Toen de frustratie hierover groeide, ben ik gaan zoeken. Hoe kon ik de spreekvaardigheid van mijn leerlingen op een niveau krijgen dat acceptabel was voor mij en voor hen? Deze vraag leidde tot een zoektocht die heel lang geduurd hee en die mij bij verschillende mogelijke oplossingen bracht. Eerst zocht ik het antwoord in een verbeterde samenwerking tussen docenten in de vakgroep vanuit de gedachte dat leerlingen voortdurend te maken hadden met andere docenten die weer andere dingen belangrijk vonden en hun eigen accenten plaatsten. Een consistente aanpak door docenten zou e ectiever moeten zijn. Ik geloof daar nog steeds in maar het zorgde niet voor een hoger niveau van de spreekvaardigheid. Vervolgens zocht ik het antwoord in het vergroten van de motivatie bij leerlingen. Ik werkte meer met eigen lesmateriaal naast de leergang. En dan vooral met muziek en met video, wat in die tijd een tamelijk nieuw medium was voor leerlingen. Leerlingen vonden de lessen inderdaad leuker en deden beter hun best maar ook dit zorgde niet voor een hoger niveau van de spreekvaardigheid. Daarna zocht ik een antwoord in de ICT. Ik had kennis gemaakt met een electronische leeromgeving, ACE, waarin je als docent oefeningen kunt aanmaken die dan door leerlingen via internet gemaakt kunnen worden en meteen gecorrigeerd worden door het systeem. In een aantal jaren heb ik de grammatica en de luistervaardigheidstraining van een complete onderbouwmethode gedigitaliseerd en kon ik online bekijken of leerlingen goed hun best deden. Dit leverde veel tijdwinst op: Elke les spaarde ik op die manier 1520 minuten die ik kon inzetten voor het ontwikkelen van de spreekvaardigheid. Het leek het ei van Columbus: E cienter en moderner werken zou wellicht ook motiverender zijn. En ik kon inderdaad meer tijd besteden aan de ontwikkeling van de spreekvaardigheid. Maar het gedroomde hogere eindniveau voor spreken kwam er niet. Ik had nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Maar ik ging verder met zoeken en zocht het hele internet af naar informatie. In november 2011 las ik op internet de masterscriptie van Audrey Rousse-Malpat over de AIM methodiek en was blij verrast: Als de hel van wat zij beweerde waar was, moest ik die methodiek hebben. Ik heb vervolgens alle mogelijke trainingen gevolgd in Amsterdam en in Canada (de bakermat van de AIM methodiek) en heb in 2012 de methodiek ingevoerd. Al snel had ik door dat leerlingen inderdaad veel beter werden in spreken. Mijn zoektocht leek ten einde. Ik had een antwoord op mijn vraag: Natuurlijk is het goed als docenten op één school een consistente werkwijze hanteren, als er motiverende werkvormen worden gebruikt en als de tijd e cient gebruikt wordt. Maar er is meer nodig voor het e ectief ontwikkelen van de spreekvaardigheid: een consistente aanpak die gebruik maakt van de nieuwste inzichten vanuit onderzoek over hoe een vreemde taal het best geleerd kan worden: Dompel leerlingen onder in de vreemde taal, daag ze uit om deze actief te gebruiken. Maximaliseer het gebruik van de doeltaal in de les en zorg ervoor dat leerlingen de taal ook durven gebruiken doordat ze niet meer bang zijn om fouten te maken.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw