126 Appendix SAMENVATTING Het doel van dit proefschrift was het onderzoeken van de impact op korte en lange termijn, van een kleinschalige interprofessionele onderwijsinterventie op de vaardigheden, percepties en motivatie van verpleegkunde- en geneeskundestudenten. De kennis uit dit proefschrift draagt bij aan het bewijs van IPE op verschillende onderwijsniveaus en aan de implementatie en vormgeving van IPE-initiatieven. De inleiding (hoofdstuk 1) biedt een onderbouwing voor het uitgevoerde onderzoek. Interprofessionele Educatie (IPE) is essentieel om studenten voor te bereiden op interprofessionele samenwerking (IPC) in de klinische praktijk. Het doel van dit proefschrift was om bij te dragen aan de literatuur over de effectiviteit van IPE. Dit onderzoek werd uitgevoerd in de context van IPE voor geneeskunde- en verpleegkundestudenten in de basisopleiding. De brede onderzoeksvraag voor dit proefschrift was: Wat is de impact, op korte en lange termijn, van een kleinschalige interprofessionele onderwijsinterventie op de vaardigheden, percepties en motivatie van verpleegkunde- en geneeskundestudenten op het gebied van interprofessionele samenwerking? De basis voor alle studies was een studentenpopulatie (medisch en verpleegkundig) zonder eerdere interprofessionele trainingservaring, die een IPE- of uniprofessionele onderwijsinterventie (UPE) onderging. Alle studenten volgden gedurende één jaar vier sessies IPE of UPE. Tijdens elke sessie schreven de studenten een beleidsplan voor een papieren geriatrische patiëntencasus. Studenten werd gevraagd een beleidsplan op te stellen ‘zoals ze dat in de klinische praktijk zouden doen’. In de UPE-groep schreven de studenten hun beleidsplannen zelfstandig. In de IPE-groep werden de beleidsplannen geschreven door willekeurig gekoppelde geneeskunde- en verpleegkundestudenten. Vóór, direct na en een jaar na de vier sessies vulden de studenten verschillende vragenlijsten in om onze onderzoeksvragen te beantwoorden. In het tweede hoofdstuk van dit proefschrift hebben we een methode van zes stappen beschreven voor het creëren en valideren van de patiëntencasussen die nodig zijn voor de IPE- en UPE-sessies. Om deze casussen te construeren, is input van experts in de klinische praktijk essentieel. Consensus tussen deze experts werd bereikt met behulp van consensusmethoden. Door de drie meest gebruikte consensusmethoden te combineren, werd een zesstappenplan ontwikkeld om casussen voor IPE te valideren. De zes stappen omvatten drie expertrondes (stappen 1, 3 en 5) en twee rondes waarin de onderzoeker discussiepunten formuleerde (stappen 2 en 4). Stap 6 was een pilot om de casussen met studenten te testen. Vier facetten van een casus werden meegenomen: de patiëntbeschrijving, het bijbehorende behandelplan, de moeilijkheidsgraad van de
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw