Marcel Slockers

111 Discussie en conclusie dak- en thuislozen met psychiatrische aandoeningen en verslavingen vragen daarom om een herziening van het schorsing- en ontslagbeleid binnen instellingen voor psychiatrie en/ of verslavingsproblematiek. Verbetering van de sociaal-medische zorg voor dak- en thuislozen. Chronisch zieke dak- en thuislozen: Schade aan cardiovasculaire en respiratoire organen ontstaan in de periode van dakloosheid door drugs, roken en alcohol, lijkt te kunnen bijdragen aan een vroege dood. De proportie patiënten met endocriene aandoeningen, hart en vaatziekten en oncologische problemen neemt toe onder dak- en thuislozen en vraagt om goede preventieve en chronische zorg. Verpleegkundige afdelingen binnen de maatschappelijke opvang kunnen daarbij een rol spelen. Dak- en thuislozen met een verslaving: In dit proefschrift is een afnemend aandeel harddrugs- en alcoholmisbruik en een toenemend aandeel softdruggebruik onder dak- en thuislozen gerapporteerd. Monitoring van middelenmisbruik bij kwetsbare groepen en preventie lijken van belang. Een herbe - zinning van het softdrugbeleid is daarbij een optie. Daarbij kan gedacht worden aan meer voorlichting, actieve ondersteuning van afbouw en regulering van het THC-gehalte in hasj en wiet, en afspraken over het gebruik in instellingen voor beschermd wonen, vergelijkbaar met afspraken over waar gerookt mag worden. Goede en toegankelijke medische basiszorg voor dak- en thuislozen. Uit onze studies over de effecten van veranderd zorgverzekeringsbeleid in 2015 kwamen diverse factoren naar voren die de toegang tot de medische basiszorg voor deze groep belemmeren. Daaruit komen de volgende aanbevelingen voort: Toegankelijke basisregistratie: Kwetsbare mensen zonder adres moeten versneld verzekerd kunnen worden met hulp van daartoe aangewezen medewerkers, al dan niet van de GGD. Deze medewerkers moeten het vertrouwen van de gemeente hebben een uitspraak te doen over de rechtmatigheid van de verzekering, ook zonder dat alle formaliteiten verwerkt zijn, zoals het hebben van een identiteitskaart en een adres. Mensen die na detentie geen adres hebben, hebben problemen om zich opnieuw te verzekeren. Tijdens detentie is Justitie namelijk verantwoordelijk voor de medische zorg