Marcel Slockers

110 Hoofdstuk 8 Jongeren: Dit proefschrift laat zien dat er bij jonge dak- en thuislozen nog veel winst te behalen is in levensjaren. Dat impliceert dat er een groot belang is van specifieke programma’s voor deze doelgroep. Het Actieprogramma Dak- en Thuisloze Jongeren 2019-2021 heeft als doelstelling een forse vermindering van het aantal dak- en thuisloze jongeren tot en met 27 jaar, voor eind 2021, in heel Nederland. 71 Veertien pilotgemeenten, waaronder de vier grote steden, hebben zelfs voor eind 2021 een ‘100% terugdringing-ambitie’ tot doel gesteld. Voor deze doelstellingen is een brede aanpak nodig. Daarbij is vroegtijdige signalering van jongeren zonder adres van belang. Nazorg na detentie bij jongeren, aanpak van schulden en financiële bestaanszekerheid voor jongeren zijn voorwaarden voor het voorkomen van dak- en thuisloosheid. Vrouwen: Uit dit proefschrift komt naar voren dat het verschil in levensverwachting tussen dak- en thuislozen en niet-dak- en thuislozen in Rotterdam het grootste is bij vrouwen. In de periode 2006-2010 werd na het opheffen van de prostitutiezone Keileweg gerichte vrouwenopvang in Rotterdam ingericht. Veel van deze opvang is na 2010 echter weer verdwenen. Een gerichte aanpak om het aantal vrouwelijke dak- en thuislozen te verlagen na 2010 lijkt niet gelukt, zodat er een toename is te zien van het aandeel vrouwen dat dak- en thuisloos is en met een zorgvraag op het straatdokterspreekuur komt. Vrouwen voelen zich door eerdere traumatische ervaringen met (sexueel) geweld niet veilig in een gemengde opvang. Een veilige opvang alleen voor vrouwen is nodig om posttraumatische ervaringen in een stabiele rustige omgeving te kunnen verwerken en aan een nieuwe toekomst te kunnen bouwen . Recent is, mede op basis van aanbevelingen van de straatdokters, een opvang voor vrouwen gestart in Rotterdam. Dak- en thuisloos na opname in een psychiatrische instelling: Het is vaak moeilijk om de zorg in instellingen voor geestelijke gezondheidszorg gestart te krijgen, maar er ontstaat volgens de literatuur juist veel dakloosheid doordat mensen weglopen of geschorst zijn uit een psychiatrische instelling, een beschermde woonvorm of een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. En het is contrapro - ductief om na een gedwongen opname voor een ontwenning of ernstige psychiatrische ontregeling weer te vroeg en zonder voldoende maatschappelijk begeleiding in de onrust van de nachtopvang terecht te komen. De in dit proefschrift beschreven grote aantallen