Marcel Slockers

43 Gezondheidstoestand van dak- en thuislozen in Rotterdam, afgemeten aan ziekte Inleiding Op de straatdokterspreekuren worden daklozen gezien die buiten of in een auto, schuur of bootje slapen. 1 De daklozen slapen ook in de nachtopvang van het CVD (Centrum voor dienstverlening) of Leger des Heils. Ook zijn er daklozen die wel een slaapplaats, maar geen adres of zorgverzekering hebben. Deze mensen worden bankslapers genoemd. Spreekuurbezoekers zijn ook mensen die niet verzekerbaar zijn, zoals illegalen. Ook kunnen het Europeanen zijn zonder Nederlands verzekeringsrecht. Tussen 2009 en 2018 is het aantal daklozen in Nederland gestegen van 18 duizend naar 39 duizend personen. 2 Ze hebben vaak een slechte gezondheid 3,4.5.6 en een lage levensver- wachting. 4.7 Ze gaan 11-16 jaar eerder dood dan andere Nederlanders 7 en sterven relatief vaak door niet-natuurlijke dood 8 . Sinds 2003 registreren straatdokters in Rotterdam de contacten met patiënten op zes spreekuur locaties. In de beginperiode van dit project (2005) werden de data van 250 daklozen gepubliceerd. 3 Klachten van het bewegingsapparaat, psychische klachten en lon - gaandoeningen werden toen het meest gezien. Sinds de start van de straatdokterspreekuren is er veel veranderd. In de beginperiode waren de meeste patiënten verzekerd via het ziekenfonds. Door de invoering van de zorgverze - keringswet in 2006 stopte het ziekenfonds, werd tandartsenzorg uit het pakket gehaald en werd begonnen met een aanvankelijk laag eigen risico. In de periode 2006-2010 werd een plan van aanpak voor maatschappelijke opvang voor 10.000 (in Rotterdam 3000) daklozen geïmplementeerd. Ze kregen huisvesting, meer (psychiatrische)begeleiding en dagbesteding. In de periode 2010-2013 is het eigen risico extra verhoogd. In de periode 2014-2017 werden mensen zonder adres uit de zorgverzekering gezet en verdwenen veel verzorgingshuizen. Voor een adequate organisatie van de zorg is inzicht nodig in de demografische en medische kenmerken van deze bevolkingsgroep. Straatdokters en verpleegkundigen bekommeren zich om de gezondheid van daklozen, 9 maar er is nog weinig onderzoek beschikbaar over de bezoekers van hun spreekuren. Het is onbekend welke coderingen uit de Internatio - nal Classification of Primary Care (ICPC) door straatdokters worden toegekend aan deze diverse populatie patiënten en hoe zich dit heeft ontwikkeld in de tijd.