Marianne Welmers

Appendices 192 Dankwoord │ Acknowledgements Dit proefschrift is het resultaat van heel veel allianties met heel veel geweldige mensen! Een aantal van jullie zou ik zonder het werken aan dit proefschrift niet hebben ontmoet, één van de dingen die dit traject zo leuk en inspirerend hebben gemaakt. En hoewel het risico van bedanken altijd is dat jemensen vergeet, ga ik bij dezen toch een poging wagen. Allereerst alle ouders en jongeren die hebbenmee gewerkt aan dit onderzoek: jullie lieten een camera toe in jullie huiskamers tijdens gesprekken over soms heel persoonlijke en kwetsbare onderwerpen, zo’n onvergetelijke vorm van gastvrijheid en openheid! Zonder jullie was dit proefschrift er nooit geweest. En dat geldt ook voor de andere helden in dit proefschrift: de deelnemende gezinshulpverleners. Jullie hebben een heel boeiende inkijk gegeven in jullie complexe en ontzettend waardevolle werk! En wat was het leuk en inspirerend om in de eindfase van dit project met een aantal van jullie van gedachten te wisselen over de betekenis van de uitkomsten van mijn onderzoek voor jullie werk, met als bekroning daarvan het ontwikkelen en uitproberen van de training “Alliantie in Beeld”. Dank voor jullie input en enthousiasme! Ook veel dank aan de verschillende kartrekkers bij Trias en Vitree die zich hebben ingezet om dit onderzoek van de grond te krijgen en te houden, en aan de onmisbare ‘spinnen in het web’ op de behandelsecretariaten en cliëntadministratie. Beste (co-)promotoren: wat vloog er veel over tafel tijdens onze begeleidings-overleggen, mijn hoofd draaide altijd op volle verwerkings-toeren als ik na afloop weer in de trein terug naar Amersfoort reed. Ik vond het ontzettend leerzaam en vooral ook leuk hoe ik door jullie mee genomen werd in het continu vertalen van abstracte complexe materie naar de dagelijkse concrete realiteit (en weer terug). Dat heeft niet alleen heel waardevolle nieuwe kennis en vaardigheden opgeleverd, maar ook enorm bij gedragen aan mijn plezier in onderzoek doen in het algemeen, en in dit onderzoek in het bijzonder. Jack, als inmiddels niet meer officiële co-promotor: jouw vertrouwen in mij, de ruimte en kansen die je me bood om dit project op te starten en je nuchtere benadering van het hele idee van promoveren trokken mij over de streep om het gewoon maar te gaan doen! Bedankt voor de waardevolle sparringsmomenten, vooral toen ik de allergrootste hobbel te nemen had: het opzetten van een observatie-onderzoek in de weerbarstige ‘praktijk- in-transitie’. En ook toen Saxion je na een paar jaar fijn samenwerken op Windesheim ‘gekaapt’ had, bleef je bereikbaar om te sparren. Ik bewaar fijne herinneringen aan onze gesprekken over allerlei thema’s op de lectoraatskamer, jouw Twents-zuidelijke nuchterheid, de voetbalwijsheden die je te pas en natuurlijk vooral te onpas rondstrooide, en de mooie trip naar Bologna.